اربعين انتظار (٣٩)

سئِلَ الصَّادِقُ عليه السلام عَن سَبَبِ الْقِيَامِ عِنْدَ ذِکْرِ لَفْظِ الْقَائِمِ مِنْ أَلْقَابِ الحُجَّةِ، قَالَ لِأَنَّ لَهُ غَیْبَةٌ طولانيةٌ، وَ مِنْ شِدِّةِ الرَّأفَةِ إِلَى أَحِبَّتِهِ يَنْظُرُ إِلَى کلِّ مَنْ يَذْکُرُهُ بِهَذَا اللَّقَبِ الْمُشْعِرِِ بِدَوْلَتِهِ وَ الحَسْرَةِ بِغُرْبَتِهِ وَ مِنْ تَعْظِيمِهِ أَنْ يَقُومَ الْعَبْدُ الْخَاضِعُ لِصَاحِبِهِ عِنْدَ نَظَرِ الْمَولى الْجَلِيلُ إلَيْهِ بِعَيْنِهِ الشَّريفَةِ فَلْيَقُمْ وَ لْيَطْلُبْ مِنَ اللَّهِ جَلَّ ذکرُهُ تَعْجِيلَ فَرَجَهُ.

از امام صادق عليه السلام پرسیده شد: چرا هنگام شنیدن نام «قائم» باید برخیزیم؟ حضرت فرمود: «برای او، غیبتی طولانی هست و این لقب، یادآور دولت حق آن حضرت و ابراز تاسف بر غربت او است؛ لذا آن حضرت، از شدت محبت و مرحمتی که به دوستانش دارد، به هرکس که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت آمیز می‌کند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هربنده خاضعی مقابل صاحب عصر خود-هنگامی که مولای بزرگوارش به سوی او بنگرد-از جای برخیزد؛ پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند سبحانه و تعالی بخواهد.

منبع: عوالم العلوم، ج: 26/1، ص:168