اربعین انتظار (۵)

عَنْ عبدالعظيم الْحَسَنِيِّ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى سَيِّدِي محمد بن عَلِيِّ بْنِ موسى بْنِ جعفر بن محمد بن عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِم السَّلَامُ وَ أَنَا أُريدُ أن أَسْأَلَهُ عَنِ الْقَائِمِ أَهُوَ الْمَهْدِيُّ أَوْ غَيْرُهُ فَابْتَدَأَنِي هُوَ فَقَالَ: يَا ابو القاسِمِ إِنَّ الْقَائِمَ مِنَّا هُوَ الْمَهْدِيُّ الَّذِي يَجِبُ أَنْ يُنْتَظَرَ فِي غَيْبَتِهِ وَ يُطَاعَ فِي ظُهُورِهِ. أَفْضَلُ أَعْمَالِ شِيعَتِنَا انْتِظَارُ الْفَرَجِ.

حضرت عبدالعظیم حسنی عليه السلام می‌فرماید: بر مولای خود امام جواد عليه السلام وارد شدم و می‌خواستم از قائم پرسش کنم که آیا این حضرت مهدی هستند یا غیر ایشان. امام آغاز سخن کردند و فرمودند: «ای ابوالقاسم! قائم ما همان مهدی است؛ کسی که واجب است در غیبتش، او را انتظار کشند و … برترین اعمال شیعیان ما انتظار فرج است».

منبع: كمال الدين وتمام النعمة، ج:2، ص: 70