چهل حدیث فاطمی (۳۴)

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله: بَيْنَمَا أهْلُ الْجَنَّةِ فِي الجَنَّةِ يَتَنَعَّمُونَ، وَأَهْلُ النَّارِ فِي النَّارِ يُعَذَّبُونَ إِذَا لِأهْلِ الْجَنَّةِ نُورٌ سَاطِعٌ، فَيَقُولُ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ: مَا هَذَا النُّورٌ لَعَلَّ رَبُّ الْعِزَّةِ اطَّلَعَ فَنَظَرَ إلَيْنَا فَيَقُولُ لَهُمْ رِضْوَانٌ: لَا وَلَكِنَّ عَلِيٌّ عليه السلام مَازَحَ فَاطِمَةَ فَتَبَسَّمَتْ فَأَضَاَء ذَلِكَ النُّورُ مِنْ ثَنَايَاهَا.

رسول خدا صلى الله عليه وآله فرمودند: آن هنگام که بهشتیان در بهشت متنعمند و دوزخیان در آتش معذب، ناگاه نوری برای بهشتیان ساطع میگردد، برخی از آنها به برخی دیگر میگوید: این نور چیست؟ چه بسا نور خداوند تبارک و تعالی باشد که جلوه کرده و بر ما نظری افکنده، پس رضوان (خازن بهشت) به ایشان میگوید: خیرامیر المؤمنین با فاطمه عليهما السلام مزاح فرمود پس تبسمی کرد و این نور از میان دندانهای ثنایایش ساطع گردید.

مصدر:بحار الأنوار، ج: 44، ص:245